İSTİSMAR

Son zamanlarda ülkemiz ’de İstismarlar ve şiddet ile hiçte hoş anılmayacak olaylarla  gündeme geliyoruz. İş alanında sosyal alanlarda, hatta en fazla sosyal medya alanlarımız olmak üzere,   Yaşantımızın her alanında. Niyetlerimizi, duygularımızı, insanlığımız, kadınlarımız, en acısı çocuklarımız istismar ediliyor. Son zamanlarda sıkça çocuk istismarı ile ilgili haberler okuyup, ve duyuyoruz. Ancak duyduklarımızla ilgili yeterince duyarlı davranmıyor yada davranamıyoruz.

Günümüzde yaşantımızın her alanında toplum olarak birbirimize güvenimizi kaybettik. Bir birimize olan saygı ve sevgimizi kaybettik. Her geçen gün daha öfkeli, aksi, hiçbir şeye tahammülü olmayan insanlar oluverdik.

Bu duruma gelmemizin elbette hem ekonomik hem sosyal hem de psikolojik birçok nedeni var elbette, ama hiçbir gerekçe bil hassa çocuklarımızın hayatlarını mahvetmeye değer olmadığının farkına varmalı onların küçük yaşlarda hayatlarının mahvolmaması için daha çok çaba gösterip ve mümkünse birlik beraberliğimizi tam olarak sırf bu yüzden korumalıyız. (Gerekirse bu sebepten birbirimize her zamankinden daha çok tahammül etmeliyiz) çünkü İçinde bulunduğumuz günlerde çocuğa yönelik cinsel suçlar ve çocuk istismarı vakaları ülkemizin önemli bir gündemidir.

Başta çocuk ve gençler olmak üzere, yaşanan bu olaylar her yaştan bireyi etkilemekte, güven duygusunu zedelemekte ve tepki oluşturmaktadır. Türkiye’de çocuk istismarının gerçek boyutlarına ilişkin elimizde kesin veriler bulunmamaktadır, ancak buzdağının görünen kısmında dahi olsa büyük bir artış yaşanmış, basılı ve sosyal medyada da Türkiye’deki çocuk istismar vakaları haberlerinde büyük bir artış görülmüştür.

Türkiye'de çocuk istismarı konusunda yapılan araştırmalarda, yüzde 78 gibi yüksek bir oran ile duygusal istismarın ilk sırada olduğu görülmektedir. Fiziksel istismar yüzde 24 ve cinsel istismar yüzde 9 oranındadır. 1980- 1982 yılları arasında sekiz ilde yapılan bir diğer araştırmada, istismara uğrama oranı yüzde 33, tokat atma, kulak ve saç çekme oranı yüzde 25, sopa ile dövme oranı yüzde 14 olarak bulunmuştur. Eğitimsiz ailelerin yüzde 40'ı çocuklarını istismar ederken, eğitim düzeyi yüksek ailelerde bu oran yüzde 17'dir. Bir diğer araştırmada, 7- 14 yaş grubundaki çocukların yaklaşık yüzde 40'ı anne ve/veya babaları tarafından dayak yediklerini belirtmişlerdir.

Bazı çocuklar yetişkinlerin cinsel saldırılarına hedef olurken; kimileri de küçük yaşta ağır, uygunsuz işlerde çalıştırılmakta ve büyük sorumluluklar üstlenmektedir.

Çocuğun çalıştırılması, çocuk işgücünün istismarı, sokakta yaşayan ve sokakta çalışan çocukların sorunları, günümüzde birçok toplumda karşılaşılan ve çözüm bekleyen sorunlar olarak çıkmaktadır karşımıza. Türkiye'de pek çok çocuk ve genç ya ailelerinin geçimine katkıda bulunmak ya da kendilerini geçindirmek amacıyla erken yaşta çalışmaya atılmakta ve türlü istismar ve ihmal biçimleriyle karşılaşmaktadır. Özürlü çocukların büyük bir çoğunluğuna ise gelişmelerini sürdürebilmeleri için gerekli olanaklar sağlanmamaktadır. 

Özellikle büyük kentlerde zamanlarının büyük bir bölümünü sokakta çalışarak geçiren çocukların da giderek arttığı dikkat çekmektedir. Bu çocukların büyük bir bölümü ailelerine katkı sağlamak için sokakta çalışırken bir kısmı ise aile desteğinden bütünüyle uzak, başıboş dolaşan çocuklardan, evden kaçan ya da evden atılan çocuklardan oluşmaktadır. Bu son gruptaki çocuklar da sokakta çeşitli işler yapmakta, ekmek parası kazanmak için türlü mücadeleler vermektedir. İstismar ve ihmal konusunda yapılan çalışmalar incelendiğinde, genellikle sağlık alanında, ruhsal hastalıkların belirlenmesine yönelik yapıldıkları görülmektedir. Oysa çocukların kötüye kullanımı bir halk sağlığı sorunudur ve bireylerin sosyal yaşamlarında olumsuzluklara neden olmaktadır.