13 Ocak 2020 - Pazartesi
BENMİŞİM KENDİME EN BÜYÜK CEZA
Yazar - Prof.Dr.Berhan Yılmaz
Okuma Süresi: 3 dk.
Prof.Dr.Berhan Yılmaz
-
AHMET BERHAN YILMAZ
Etrafıma bakıyorum sanki aynalarla çevriliyim, kendimi görüyorum her yerde
ve her insanda.
Yürüyen her insanla yürüyor, konuşuyorum konuşan her insanla,
duyamıyorum onları, duyuramıyorum sesimi.
Ölenle ölüyor, ağlayanla ağlıyorum. Her yerde mutsuzluk, çaresizlik, korku,
güvensizlik, umutsuzluk görüyorum.
Cesaretsiz, güvensiz, pamuk ipliğine bağlı, çıkarcı, riyakâr ilişkilerin olduğu
bir dünyada yaşıyorum.
Bir yerlere, birilerine yamanmayı ve yaranmayı başarı sayan, dalkavuk,
korkak, basiretsiz insanları uyarmaya çalışıyorum, kimseye faydam olmuyor.
Arkasını kollamaya çalışmaktan önünü göremeyen ve bu sebeple paranoya
içindeki insanlara sesleniyorum.
Kendi ikbalini başkalarının kötülüğünde arayan, bunu hayatının gayesi haline
getirenlere haykırıyorum.
Kafamı kaldırmaktan, etrafıma bakmaktan korkuyorum. Kendi gibi
düşünmeyenleri, eleştirenleri düşman gibi gören, ötekileştiren insanlar üstüme
üstüme geliyorlar.
Hâlbuki çocukken düşlediğim dünya bu değildi, hayat bizlere böyle
anlatılmamıştı.
İnsanların ikballeri için bütün değerlerini, kutsallarını bir kenara itebileceği
söylenmemişti.
Başkalarının ayıplarını arayarak, başkalarının kötülüğü üzerinden başarılı ve
mutlu olma çabası hiç yoktu hesapta.
Yıllarca beraber çabaladığımız, beraber yaşadığımız insanlara bakıyorum her
birimiz diğerimiz için ötekileşmişiz artık.
Araçlar amaç olmuş; para, makam, güç sahibi olmak ulaşılması gereken tek
hedef haline gelmiş.
Megalomaniye kapılmış olan birileri kendini arzın merkezine koymuş,
herkesin kendisine hizmet etmesini, kendisine kul, köle olmasını ister olmuş.
Nefsinin, kibrinin, şeytanın esaretindeki insanlar kendilerine methiyeler
dizilsin, yaptıkları her şey onaylasın, alkışlansın diye bekler olmuş.
Her yerde ve her zaman adaletten, dürüstlükten bahsedenler güç ellerine
geçince her türlü adaletsizliği, zalimliği yapar olmuş
Yalanı, yalancıyı, dalkavuğu, dedikoduyu ve başkalarının hayatına mal olsa
bile iftirayı sever, yapar olmuş insanlar.
Kendilerini hatasız görenler, başkalarının hata yapmasını dört gözle bekler,
ayıpları örtmek gerekirken afişe eder olmuşlar.
Elindeki bardak kırılmasın diye üzerine titreyenler, kalpleri büyük bir zevkle
kırarak üzerine basıp geçiyorlar artık.
Birileri fırsat kolluyor kavga için, birilerini ezmek, üzmek, ağlatmak, yok
etmek için.
Soruyorum ne istiyor insanlar, ben ne istiyorum, ne bekliyorum?
Neden korkuyoruz hayattan, birbirimizden, dünyaya yeni adımlar atmaktan?
Neden bu kadar taassup sahibi, bencil, tarafgir, kötü niyetli ve neden bu kadar
peşin hükümlüyüz hayata ve insanlara karşı?
Neden kendimizi cezalandırıyor, su gibi akan zaman ve sonu gelecek bu
dünya için etrafımızı, milletimizi, kendimizi eziyor, üzüyoruz?
Ölmeyecek miyiz, ölmeyecek misiniz, ölmeyecekler mi?
AHMET BERHAN YILMAZ
Yorumlar (0)
Tüm Yazıları
