Sınırların Kadar Özgürsün, Unutma...

Evet, yanlış duymadın: Sınırların kadar özgürsün.Bizlere küçükken evlerimizde öğretilmeyen sınırlarımız. 
Sınırı olmayan insan savrulur. Tıpkı direksiyonu kilitlenmiş bir araba gibi… Gazı köklersin ama nereye gittiğini bilmezsin. Sonu ya bir duvar, ya da derin bir uçurum yada yalnızlık olur. O yüzden sınırlar, insanın kendine koyduğu en büyük iyiliktir. “Buraya kadar” diyebilmek, “buna izin vermiyorum” demek, “bu bana iyi gelmiyor” diye durabilmek… Bunlar zayıflık değil, aksine büyük bir güçtür.
Halk arasında derler ya, “Yüz verdin mi astarını ister” diye. Hayat da böyledir. İnsanlara, olaylara, alışkanlıklara ölçüsüzce alan açarsan, bir bakarsın nefes alacak yerin kalmamış. Herkes senden bir parça koparmış ama kimse senin halini sormamış. Bugün gerçekten nasılsın...?İşte o zaman özgür olduğunu sanırken, en ağır esaretin içine düşersin.
Sınır koymak bencillik değildir. Kendini sevmektir. Kendini korumaktır. Herkese yetişmeye çalışıp kendini yarı yolda bırakmamaktır. Çünkü sen yoksan, hiçbir şey tam değildir. Ne sevgi, ne emek, ne de fedakârlık…
Mantık da bunu söyler. Kuralsız bir düzen olmaz. Trafikte ışıklar olmasa kaos olur. Hayatta da sınırlar olmazsa içimiz karışır. Kim nerede duracağını bilmez. Haddini bilmeyen, karşısındakinin canını yakar. Ve en çok da sınır çizemeyenler yorulur, kırılır, tükenir.
Birine “hayır” dediğinde dünyanın başına yıkılacağını sanıyorsan, yanılıyorsun. Asıl “evet” dedikçe yıkılıyorsun farkındamısın.Herkesi memnun etmeye çalışırken, kendini incitiyorsun. Oysa gerçek özgürlük, başkasının beklentisinden değil, kendi vicdanından geçer.Alma verme dengesini kaybetme. 
Unutma…
Sınır çizdiğin yerde huzur başlar.
Dur dediğin yerde saygınlık artar.
Vazgeçtiğin yerde yeniden doğarsın.
Ve en önemlisi: Sınırların kadar özgürsün.
Ne eksik, ne fazla… Tam da orası. 
Sevgilerimle..