"Biz, Homo Sapiens"

Bir yanda yıldızlara ulaşmaya çalışan ellerimiz var, öte yanda birbirini anlamaktan aciz kalplerimiz.

Adımız “Homo sapiens” — yani “bilen insan.” Ama gerçekten biliyor muyuz?
Ne’yi bildiğimizden çok, neyi unuttuğumuzla tanımlanıyoruz artık.

İlk insanlar taşla ateşi çıkarırken, belki de hiç fark etmediler: Ateşi ellerinde değil, gözlerinde yakmışlardı.
Bugün biz o ateşi söndürmemek için değil, birbirimizi yakmak için kullanıyoruz.
Teknolojiyle övünüyoruz, şehirlerle büyüyoruz, ama ruhlarımız gittikçe küçülüyor.
Bir zamanlar toprağa çıplak ayak basan atalarımız, şimdi betonun içinde yönünü kaybediyor.

Biz Homo sapiens’iz… Düşünebilen, konuşabilen, hissedebilen.
Ama bazen tüm bu yetenekler, bizi birbirimize değil, kendimize yabancılaştırıyor.
Her şeyi çözmeye çalışıyoruz ama en basit şeyi — “insan olmayı” — unutuyoruz.
Bir bakıyorsun, biri dünyanın öbür ucundaki yıldız sistemini inceliyor;
diğeri kapı komşusunun acısını görmüyor.

Belki de “bilen insan” olmanın bedeli buydu.
Bilgimiz arttıkça kalbimizde yer açamadık.
Yargılamayı öğrendik, anlamayı unuttuk.
Kendimizi tanımak yerine sürekli “daha fazlası”nı istedik.
Oysa belki de gerçek bilgelik, susup dinlemekteydi.

Homo sapiens…
Latince bir isimden ibaret gibi görünür ama aslında bir soru cümlesidir:
“Gerçekten insan mıyız?”
Bunu her sabah aynaya bakarken sormalı belki de.
Çünkü insan olmanın tarihi, dinozorların yok oluşuyla değil, vicdanın var oluşuyla başladı.

Ve belki bir gün, gerçekten “bilen” oluruz…
Ama o gün, bilgiyle değil; kalple hatırlayacağız.